CALAND, Willem

Notes:

Willem Caland in Wikipedia
Willem Caland, 1906

Willem Caland (Brielle, 27 augustus 1859 - Utrecht, 23 maart 1932) was
een Nederlands indoloog en hoogleraar aan de Universiteit van
Utrecht.

Caland was de zoon van waterbouwkundige Pieter Caland en
jonkvrouw Helena Carolina de Jonge (1828-1893). Na het
Haags gymnasium studeerde Caland letteren aan de Universiteit
Leiden, waar hij in 1882 het doctoraal examen behaalde. Het
opvolgende jaar promoveerde hij onder C.G. Cobet op het
proefschrift De nummis M. Antonii IIIviri vitam et res gestas
illustrantibus commentatio;[1] numismatiek lag hem na aan het hart.
Vanaf zijn zesde jaar tot zijn overlijden was hij een enthousiast
muntenverzamelaar.

In 1882 was Caland begonnen als leraar klassieke talen in
Maastricht, en na zijn promotie in 1883 werd hij conrector in
Breda. In 1897 werd hij lid van de Koninklijke Nederlandse
Akademie van Wetenschappen. In 1903 kreeg hij een aanstelling
als lector aan de Universiteit van Utrecht. In 1906 werd hij hier
buitengewoon hoogleraar in het Sanskriet en de Indo-germaanse
vergelijkende taalwetenschap.[1] In 1930 ging hij met emeritaat.
In de Indo-Europese studie is de term "Calandsysteem" naar hem
vernoemd.[2]

Caland trouwde in 1883 met Jenny Elisabeth van Hettinga Tromp.
Hun dochter Helena Caland (1885-1959) huwde in 1914 met ingenieur
en organisatieadviseur Ernst Hijmans.